اشعار

هی از این نیزه به آن نیزه مکانت دادند            کوچه کوچه به همه شهر نشانت دادند

پیش چشمان من از نی که زمین افتادی            از روی خاک به سر نیـزه تکانت دادند

هـدف سـنـگ پـرانـیّ کـنـیـزان شده‌ای            خـوب ای قـاری من مـزد بـیانت دادند
نـیـزه داغ اگـر جـان تـو را ســوزانـده            داغ مـسـمـار در خـانـه نـشـانت دادنـد
حرمله بیشتر از هر کس دیگر شاد است            بـا نـشـان دادن او زخــم زبـانت دادنـد
با دف و هـلهـله تا قـافـلـه بـازاری شد            چه عـذابی به عـلـمـدار جـوانت دادنـد

گرچه بی‌منت همیشه نان رسانی می‌کنی            جور دیگر فـاطـمیه مهـربـانی می‌کنی
نیستی در ظاهر اما باطناً لطف تو هست            ظاهری و باطنی صاحب زمانی می‌کنی

روضه زهرا کجا، پَستی شبیه من کجا            آبـرو دار جهـان! پـا در مـیانی می‌کنی؟
باز آقا جمع کردی نوکران را دور هم            باز داری نام زهـرا را جهـانی می‌کنی
باز هم شرمنده از، مهمان نوازیت شدیم            باز هـم مثـل محـرم، میـزبـانی می‌کنی
باز هم داری به عشق مادرت، به این روزها            ما شکـسته بـال ها را آسـمـانی می‌کنی
نیـستـم لایـق مرا راهـم دهی، یـادم نما            هر کجا این روز و شبها روضه خوانی می‌کنی

عرش می‌ریزد بهم، آقا تو وقتی گریه بر            یـاس هجـده سالۀ قـامت کمانی می‌کنی

نه فقـط عرش حصیرِ قـدم فاطمه است            علت خـلق دو عـالـم عـلم فـاطمه است

بی ولایـش سر سجـاده به جایی نرسیم            هر چه دادند به ما از کرم فاطمه است

ذکر یا فاطمه نقش است به سربند علی            یاعـلـی ذکـر دم و بـازدم فـاطـمه است

سـر بُـریـد از همۀ اهل جهـنـم به سخن            خـطـبۀ فـاطـمه تیغ دو دم فاطـمه است

روی نـامـش همـۀ اهـل کـرم حـسّـاسند            استجـابت به خـدا در قـسم فاطمه است

دیگر از آتش دوزخ چه هراسی داریم؟            تـا امـان نـامـۀ مـا با قـلـم فـاطـمه است

ظاهراً خلوت و خاکی ست ولی در باطن            دل هر شیعه ضریح حـرم فاطمه است

به نیمه جانی‌ات ای جان مصطفی زهرا            قـسم به هر تبِ تو می‌روم از این دنیا

دعای خیر تو را اهل شر نمی‌خواهند            مبر به سختی عزیزم دو دست را بالا

ســلامِ گــرم تـو بـوده امـیـد زنـدگـیـم            تو جـوشنی به غـمِ این امـیـر مـاتـم‌ها

گرفـتـه‌ایی ز عـلـی رو، بیا و حداقـل            بخـاطرت حَسنت دیـده را کمی بگـشا

بگـو چه آمده زهـرا به مـاهِ چـشمانت            که در هوای علی نیست چـشم تو پیدا

تو را به خانه کسی زد که گفت بَخِّن را            چو دیـد دست مرا در غـدیـر خـم بالا

امـانـتـیِ پـیـمـبــر بــبـخـش شـرمـنـده            تو را به قـبـر، امانت سـپـرده‌ام حـالا

همیشه گشته به دستت حسین سیراب آه            امان ز نـیـمه شب و تشنگی و یا اُماه

این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست           شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست

یوسف دل را نگه دار از زلیخای هوس           بگذر از دنیا که دنیا قعر چاهی بیش نیست

کم بجو آب حـیات از تیرگی‌های وجود           تشنگی گاهی سراب است، اشتباهی بیش نیست

یابن آدم! روی گندمگون به روی خاک نه!           گاه اسباب نزول دل، گناهی بیش نیست

در صف میدان کجا از کاه باید کوه ساخت           کوه مائیم ای دلیران! خصم کاهی بیش نیست

روسپیدی‌های محشر با شرف آید به دست           هر کسی ذلت پذیرد روسیاهی بیش نیست

دل حـریـم نـور گـردد با نـگـاه فـاطـمه           آری آری! انتظار ما نگاهی بیش نیست

با نگـاهـش سـیـنـۀ ما وادی أیـمـن شود

هرچه داریم از تجلی‌های او روشن شود

هر که فرمان داد در پیش خدا تسلیم را           الحق از رفتار او آموخت این تعـلیم را

یــازده آئــیــنـۀ او آفــتــاب روشـن‌انــد           ساکـنان سایه نُه چرخ و هفت اقـلـیم را

کی به استقبال غیر از او پیـمبر ایستاد           در کجا دیدند جز او این همه تکریم را

او که با شوقش هزاران سدره و طوبی شکفت           او که با اشکش رقم زد کوثر و تسنیم را

او که نـامـش آبـروی دفـتـر تـاریخ شـد           او که رنگین کرد با خون صفحۀ تقویم را

رفت در آتش که گل‌های شهامت بشکفد           این چنین باید که رفتن راه، ابراهـیم را

پـیـرو زهـرا کجا تـرسد دگـر تهـدید را           پیرو زهـرا هراسان کی شود تحریم را

خطبه‌هایش یک به یک خوف و رجا را زنده کرد           ندبه‌هـایش بانگ زد مرز امید و بیم را

حال زهرا رفته و غم میهمان باغ اوست

این زبان حال مولایم علی در داغ اوست

از جهانی دل بُـریـدم، دلـبرم آمد به یاد           در خروش افتاد سینه، کوثرم آمد به یاد

شرحی از داغ شقایق در گلوی باد بود           نـاگهـان اوراق سرخ دفـتـرم آمد به یاد

خواستم سیلاب خون از دیده‌ام جاری کنم           ناگهـان اشک روان دخـتـرم آمد به یاد

آه ای دل! زائر پهـلوی مجروحش شدم           نالـه‌ها در بـین دیـوار و درم آمد به یاد

دست، بازوی تورم‌کرده را حس کرده است           آن دفـاع بـی‌نـظـیـر هـمسرم آمد به یاد

ای دریغا چوبۀ تابوت بر دوش من است           ای مـدیـنـه مـاتـم پـیـغـمـبـرم آمد به یاد

فـاطـمـیـه بـا غـم ام‌الـبـنـیـن هـمراه شد           آری آری! روضۀ آب آورم آمـد به یاد

روز محشر دست‌های او شفاعت می‌کند           رتـبـۀ سـقـا به روز محـشرم آمد به یاد

آرزومـنـدیم با لطـفـش نـظر بر ما کـند

دست‌های او گـره از کار دل‌ها وا کـند

زهـرا نفـس نفـس زدنت می‌کـشد مرا            این راز داری حـسـنـت می‌کـشـد مرا
زهـرا خودت بگـو چه کـنم با نبود تو            حـیـدر فـدای چـهـرۀ زرد و کـبـود تو

چشم و چراغ خانۀ کم سوی من! مرو            از من گذشته؛ محض رضای حسن مرو
جای غـلاف مـانـده سر بـازویت ولی            فـریـاد مـی‌زدی که فـدای ســر عـلـی
ای کـشتی نجات عـلی، رو گرفته‌ای؟            من مُرده‌ام مگر، که تو پهلو گرفته‌ای
ای سربلند ها همه پیش تو سر به زیر            پیش حسین دست به پهلوی خود مگیر
مویت در این سه ماه حسابی سپید شد            مـحـسن مـیـان شـعـلۀ آتـش شهـیـد شد
عمرم پس از تو، فاطمه جان! می‌شود تباه            در هر نـماز مـرگ مرا از خدا بخواه
دنـیا بـدون نـور تو تـار است فـاطـمه            کـار عـلی بـدون تو زار است فاطـمه
بعد از تو روزگار حسن تیره می‌شود            وقتی به خاکِ چـادر تو خیره می‌شود
بـاور نـمی‌کـنم که نـهـانـی و بـی‌صـدا            با دست های خویش کفن می‌کنم تو را
آن روزهای خاطره انگـیزِ ما گـذشت            زهرا ببین که بعد تو بر من چه‌ها گذشت
بعد از تو خنده‌های علی را کسی ندید            چون موی تو محاسن من نیز شد سفید
بعد از تو چاه محرم غم‌های حیدر است            هر شب که بی‌تو می‌گذرد صبح محشر است
سر می‌کـنم بـدون تو با آهِ سیـنه سوز            شرمنده‌ام که بی‌تو نفس می‌کشم هنوز

جرعه‌جرعه غم چشید و ذرّه‌ذرّه آب شد            آسمان شرمـنده از قـدّ خـم مهـتـاب شد

گریه‌ها می‌کرد تا امّت شود بیدار؛ حیف            از صدای گریه‌اش امت فقط بی‌خواب شد

پشت در آمد بگوید، گوش عـالم بشنود            ارث دریا بود آنچه قـسمت مرداب شد
تا پدر بود آمدن در خانه‌اش آداب داشت            به گـواه شـعـله‌ها این کـار بی‌آداب شد
بشکند دستی که پای شعله را اینجا کشاند            باب را آتش کشید؛ آتش کشیدن باب شد
حضرت صدّیقه از گستاخی مسمار نه            از طـناب دور دستان عـلی بی‌تاب شد
ما نمی‌دانـیم، نَعلُ السیف* می‌داند چرا            «مرتضایم را نبر» « فضه مرا دریاب» شد
کـربـلا مسـمار در با انـشعـاب بیـشـتر            با شتاب اینبار سمت تشنه‌ای پرتاب شد
بعـد مـادر عـلت مـرگ تـمام عـاشـقان            آتش و مسمار و سیلی و صدای آب شد

گـوهـر يكدانه عـالـم وجـودِ فـاطمه‌ست           رزق ما از بركت ذكر سجود فاطمه‌ست

از كران تا بى كران، از آسمان تا به زمين           كار دست حيدر و محور عمود فاطمه‌ست

در حقيقت فاطمه فرمان رواى عالم است           علت خَلق جهـان بود و نبود فاطمه‌ست

نور زهـرا انحـصاراً از خدا نازل شده           پس خداى مهربان در تار و پود فاطمه‌ست

هستىِ خود را تماماً وقف مسكين كرده بود           اين كرامت ذرّه‌اى از لطف و جود فاطمه‌ست

فـاطميه در مـدار آسمان روضه بپاست           ذكر تسبيح ملك گفت و شنود فاطمه‌ست

اين دمِ آخر مرتب از على « رو» می‌گرفت           علت اين ماجـرا روى كـبود فاطمه‌ست

بـرپـا شـده بـسـاط عـزای طهـور تو            بـاران نـشـسـته کنج نگـاه نـمـور تو

ای شاخۀ شکسته و طـوبای سوخـته            موسی نشسته فیض بگیرد ز طور تو

خورشید پشت ابر، تو را گریه می‌کند            وقتی که زیر پـوشیه‌ها رفت نور تو

آئـیـنــه تـرک تـرک روی طـاقــچـه            تصویری است از وجنات غرور تو

گندم نه! غصه در دل دستاس ریختی            این روزها که او شده سنگ صبور تو

بانو مرو! بمان که مسیحای خانه‌ات            دارد حـیـات از نفـحـات حـضور تو

قـطعاً دوباره قلب عـلی گرم می‌شود            بـا گـرمـی دوبـارۀ قـلـب تــنـور تـو

درکوچه از جبین؛ عرق شرم پاک کرد            دست طـنـاب بـسـتـۀ مـرد غـیور تو

سادات واژه ها! همه دق مرگ می‌شوند            هنگـام شعر کوچه و شرح عبور تو

قدم برداشت محض خاطر حق پدر آنجا           شـهـيد اول راه ولايـت شـد پـسـر آنـجـا

شكايت دارم از دل سنگی ديوار بيش از در           ولی آسيب اصلي را رسانده ميخ در آنجا

اگر چه روز روشن بود هتك حرمت آنها           نـمی‌دانم چـرا افـتاده پشت در قـمر آنجا

برای چيدن گل يك نفر كافی ست در واقع           گلي چيده شده با دست‌های چل نفر آنجا

گذشتم ديگر از آنچه كه آنجا اتفاق افتاد           غزل تنها رها كرده مرا با چشم تر آنجا

كشيده ميشود روضه ميان كوچه بعد از اين           مغـيره آمد و قـنفـذ به پا كردند شر آنجا

چهل تن وحشي نامرد يك سو فاطمه يك سو           شده با دست زهرا از علی رفع خطر آنجا

ولي دستش دگر از كار افتاده پس از كوچه           شكسته غير پهلويش يقين از او كمر آنجا

نبود آنجا اگر زهرا نبود امروز اسلامی           برای اصل دين با جان شده زهرا سپر آنجا

مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست            به روضه راه ندارد دلی که محرم نیست

اگـر مـصائـب زهــرا نـبـود مـی‌گـفـتـم            غـمی عـظـیـم‌تر از مـاتم مـحـرّم نیست

دوباره سفرهٔ اشک و به لطف صاحب عزا            برای اهل مصیبت غذا و نان کم نیست

هزار شکر که در روضهٔ خصوصی تو            نشـسته‌ایم و به تن جز لباس ماتم نیست

دلم به لطف تو پیـوند خورده با روضه            مرا بیخش که این رشته گاه محکم نیست

مگر تو گریه کنی زخم دست و پهلو را            به درد فاطمه جز گریۀ تو مرهم نیست

بـیا بگـو که نـیـفـتـاد بـین کـوچۀ تـنـگ            بیا بگو که رخش نیلی و قدش خم نیست

یک تنه دارم درین غوغا هوایت غم نخور           سخت دلتنگم برای خـنده‌هایت غم نخور

من به دستور پیـمبـر در دفاع از رهبرم           در دل آتش شدم مشکل گشایت غم نخور

نذر یک موی تو کردم محسنم را یا علی           مجتبی؛  زینب؛ حسینم هم فدایت غم نخور

حال و روزت قاتل زهرا شده مسمار نه           با تنی مجروح می‌افتم به پایت غم نخور

جای قومی که تو را بر حیلۀ شیطان فروخت           در میان قلب زهرا هست جایت غم نخور

داده‌ام در کوچـه‌هـا من کارها یـاد حـسن           می‌شود او در نبود من عصایت غم نخور

خـم به ابرویت نیاور در شب تدفـین من           زیر تابـوت من ای شاه ولایت غم نخور

تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد           شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد

نه آسیه، نه حوّا و نه مریم؛ تا قیامت هم           کسی هم رتبۀ صدیـقـۀ کـبرا نخواهد شد

تو را کوثر لقب داده خدا؛ خیر کثیری تو           به غیر از تو کسی تأویل اعطینا نخواهد شد

فقیران و یتیمان و اسیران یکصدا گفتند:           رقیب دست بخشایشگرت دریا نخواهد شد

نه خورشید و نه مهتاب و نه فانوس و نه آیینه           زمین روشن بدون زهرۀ زهرا نخواهد شد

تو خورشیدی دم صبح و ستاره موقع مغرب           تو که باشی جهان مقهور ظلمت‌ها نخواهد شد

« بحق فاطمه» گفتیم بعد از ذکر « یا فاطر»           که «یافاطر» بدون «فاطمه» معنا نخواهد شد

خداوند آفرید او را برای تو که می‌دانست           کسی غیر از علی با فاطمه همتا نخواهد شد

علی گفتم که نام دیگر زهرای مرضیه ست           علی که شعرمن بی نام او زیبا نخواهد شد

علی که خالقـش بوده ثناگویش یقـیناً پس           مدیح گوشه چشمش هم به شعرم جا نخواهد شد

علی که نام او رمز ورود در سماوات است           بدون نام او درهای جـنّت وا نخواهد شد

دم من حیدر است و بازدم زهراست دم به دم           بدون عشق شان امروز من فردا نخواهد شد

به وقت کارزار مرگ تنها دلخوشیم این است           که هرکس عاشق این دو شود تنها نخواهد شد

علی از روز اول شد ابوالشیعه پس این گونه           کسی جز فاطمه مادر برای ما نخواهد شد

تا توان داری گدای حضرت صدیقه باش            بی‌محابا! مبتلای حضرت صدیقه باش

افضل الأعمال عالم؛ مدح این بانو بود            تا نفس داری ندای حضرت صدیقه باش

سعی کن تا محـرم کاشانۀ زهـرا شوی            مثل سلمان؛ آشنای حضرت صدیقه باش

بین این خانه اگر کوچک شوی عزت دهند            با صلابت خاک پای حضرت صدیقه باش

مادری‌ها می‌کند هر روز و شب بر شیعیان            لااقل از بچه‌های حضرت صدیقه باش

گریه‌ کن در روضه‌های سخت و جانفرسای او            با همین اشکت شفای حضرت صدیقه باش

بر حسینی‌های عـالم لطف بی‌پایان کند            پس غلام سر جدای حضرت صدیقه باش

ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت           ابر بی‌لطف قنوتش برکت بارش نداشت

ظاهراً گـردانده زهـرا دسـتۀ دستاس را           باطناً دور فلک بی‌اذن او گردش نداشت

نیمِ عمرش با نبی بوده‌ست، نیمی با وصی           از ازل عمر کسی اینقدر گنجایش نداشت

بی‌نشانی خود نشان اعتراض فاطمه‌ست           مدفنش مخفی نمی‌مانده اگر رنجش نداشت

رنج او را روز اگر می‌دید می‌شد شام تار           لحظه‌ای بعد از پدر ریحانه آرامش نداشت

هر کجا که کـوچۀ بـاریک دیدم گـفـته‌ام           کاش که شهر مدینه یاغی سرکش نداشت

شانه بر گیسوی طفلان پریشان می‌کشید           دست اگر بالا می‌آمد، دست اگر لرزش نداشت

رفت یکبار از علی خواهش کند، تابوت خواست           در تمام عمر کوتاهش جز این خواهش نداشت

 وصفِ آن‌کَس که نگُنجد به دهان فاطمه است           مدحِ آن زن که خُدا کرده بیان فاطمه است

روزِ مَحشر که خَلائِق همه حِیران هستند           آنکه بَر ماست فقط دل نگران فاطمه است

فاطمه روحِ صَلات است خُـدا می‌داند           اَشهَدُ اَنَّ عَلی؛ هم به اذان فاطمه است

چهارده قرن سَرِ حرفِ خودش مانده هنوز           مَردتر از همه مَردانِ جهان فاطمه است

دستش اُفتاد ولی دستِ عـلی بالا رفت           یارِ حیدر به همان قَدِّ کمان فاطمه است

این حُـسـینی شُدنِ ما نـظـرِ زهرا بود           دوستدارِ همۀ سیـنه زنان فاطمه است

مـادرانِ شُـهـدا فَـخـر بـه عـالـم دارنـد           مادرِ هر گُلِ بی نام و نشان فاطمه است

پَـرورش یافـتۀ دامَـنَـش آئـیـنـۀ اوست           زینبِ فاطمه، اِنگار هَمان فاطمه است

خوش آن سری که رود زیر منّت زهرا            بد آن دلی که نشد جای حضرت زهرا

برای اینکه بهشتی شود کسی کافیست            به قـدر یک سر سـوزن محـبّت زهـرا

اگـر چـه نـوکـر خـوبـی نـبـوده ام امـا            عـلی خـریـد مـرا هم به حـرمت زهرا

بـــرای آمــدن تــکــســوار آل عــلــی            قـسم دهـید خـدا را به عـصمت زهـرا

هـزار مرتبه شکرش که از ازل ما را            سـرشـته است خـداونـد رعـیت زهـرا

فـقط به خاطـر الطاف مـادری‌اش بود            اگر که شامـل ما گـشت رحـمت زهرا

رواست اینکه بـسوزد در آتش محـشر            کـسـی که هـیـچ نـدارد مــودّت زهــرا

قسم به نون و قـلـم مرسلی نشد مرسل            مگر به لـطـف عـلـی و عـنایت زهـرا

بدون شک بغل مصطفی علی می‌مُرد            اگـر نـبـود سـخـن از رسـالـت  زهــرا

برای غـربت و مظـلـومی امیر عـرب            بـریـز اشـک غـریـبـی به نـیّـت زهـرا

کــنـار در اسـدالله را زمــیـن انـداخـت            همینکه خورد به دیوار صورت زهرا

کشید آه جگـر سوزی از جگـر حـیدر            فـتـاد تـا نـظـرش بـر جـراحـت زهـرا

میان آن همه جنجال و کـشـمکش آخر            خـریـد جـان عـلـی را شـهـادت زهـرا

دیـده آن گـاه که با اشک مـلاقـات کند            رزق گـریه طلب از مـادر سادات کند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کند

روز محشر که همه دیده گریان دارند            نـوکـر فـاطـمه آن روز مـبـاهـات کند

می‌زنـد از قـفـس عـالم خـاکی بیـرون            هرکه با سیـنه زنی سیـر سماوات کند

یا علی گـفـتم و با منکر زهـرا گـفـتم:            بـرود تـوبـه کـند تـرک عـبـادات کـند

این چه سری‌ست که در بضعة منّی جاری‌ست            که جهان حیرت از این کشف و کرامات کند

وصف نور تو نه در حدّ زبان بشر است            که خـدای تو فـقـط قـدر تو اثـبات کند

آه و افسوس که این قوم نشد بعد رسول            حرمت اشک تو را خوب مراعات کند

زخم پهلوی تو با قلب علی کاری کرد            سالها گریه بر این عمق جراحات کند

آنکه سیلی به تو زد هیزم دوزخ باشد            همه شب تا به سحر گرچه مناجات کند

جهان بدون تو ای آفـتـاب عـالـم تاب!            به کورِ تشنه شبیه است در کویرِ سراب

تو کوثر آمدِ لـطـفی، از ابتدای حـیات            بشر به خیر تو محتاج، چون گیاه به آب

به آستـانـۀ فـهـم تـو ای سـریـرۀ قـدر!            نمی‌رسـد مـگـر انـدیـشـۀ اولـوالابـاب

تمام عمر به دنبال وصف ذات تو بود            نیافت واژۀ در شأن، ذهنِ مضمون یاب

دری خدا به مقامت گشود، لفـظ کـثیر            به باب کثرت اگر رفته، هست از این باب

تو را به اسم نشاید صدا زدن، هرچند            شکسته است کمر، بارِ وصفت از القاب

تو در مثل شب قدری، ندیده هیچ زمان            شبی شبیه تو را چشم روزگار به خواب

تو آن ستارۀ صبحی که چشم شب زدگان            ندیـده‌انـد هـنوزت به جهـدِ اسطـرلاب

چـه مُـهـرها که به نـام تـورّم آمـده‌انـد            به پای تو بنـشانـند بوسه در مـحـراب

بر آن دو دست تو گلبوسه زد رسول، دو دست            که عکس باغ جنان را گرفته‌اند به قاب

به احـتـرام تو باید تـمام قـد برخواست            که سیـرۀ نـبـوی می‌کند چـنین ایجـاب

تو کیستی؟ که هم انسیه‌ای و هم حورا            تو کیستی؟ نرسد این سوال ها به جواب

یهـودی از نفـس چـادرت مسلـمان شد            مسیحه ایست که او را صدا زنند: حجاب

به دست توست تمام امور، از این روست            اگر تو را “أمَـهُ الله” کـرده‌انـد خـطاب

قسم به خاک رهت دیدنی‌ست در محشر            زبان گشودنِ هفت آسمان به؛ کُنتُ تراب

سوار نـاقه‌ای از نـور می‌رسی، گویی            که آفتابِ قیامت تو را شده ست رکاب

دخـیل بـسـتۀ أهـدابِ مِـرطِ  فـاطـمه‌ایم            بهشت می‌دمد از رشته‌های آن جلباب

بهـشـت گـفـتم و دیـدم بر آستان درش            شـرار کـیـنۀ ابـلـیـسیان گرفـته شـتاب

بهشت، روضۀ جانسوز توست، آنجا که            ملک بر آتش دل ریخت لحظه لحظه شراب

غم تو ای شبِ قدر! آن قَدَر که سنگین بود            خـمـیده شد سر دفـن شبـانه‌ات مهـتاب

بگـو کجای فـلک دفـن کـرده‌اند تو را            که چرخ می‌زند اینگونه صبح و شام‌ سحاب

مرا ز هُـرم جـهـنم رهـانـده آتـش غـم            دل من است که پیش از عذاب دیده عذاب

مگرد طاعتِ سرخوش! پیِ بهشت خدا            بهـشت سـوخـتـۀ اهـل بیت را دریـاب

گـفـتند که تو حِصن حَصینی بی‌بی            مانـنــد عـلـی تــو بهـترینــی بی‌بی

بی‌تــو ضــربان قـلـب عـالـم نزنــد            پـس قـلـب تـپــنـدۀ زمـیـنـی بـی‌بـی

**************************

سر منـشاء خـیـر و برکاتــی زهرا            بـانــیِّ تــمـام هَــیَــئــــاتــی زهــرا

با دسـت تو کـربـلای ما امـضا شد            تو بـرگ بــرات عــتـبـاتـی زهــرا

**************************

در ظلمت شب قـرص قـمـر می‌آید            از جـادۀ روشــن ســحـــر مـی‌آیــد

بی‌بی به خـدا منتـقـمت یک جـمعه            بــا سیـصد و سیـزده نــفـر مـی‌آیـد